Ze względu na charakter oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję i są zwinne oraz szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, ale mają również delikatniejszą sierść, dobrze sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to konie bardzo fantastyczne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też znacznie silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują zwykle w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że nieraz przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby posiadać koszulki jeździeckie. Pospolitym koniem zimnokrwistym jest ciężki oraz wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co ciekawe, w średniowieczu to właśnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, jakkolwiek za to porządniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jakkolwiek za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, czyli takie, które mają znaczące oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są gigantyczne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach oraz powieściach są kobyły kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
